Celem badania jest określenie sprawności wymiany gazowej w płucach, tzn. zaopatrzenia organizmu w tlen i uwalniania dwutlenku węgla. Badanie wykonuje się przy niedotlenieniu organizmu lub przy podejrzeniu choroby płuc.

Jakie metody stosuje się do pomiaru wydolności płuc?
Badanie ogólne. Lekarz prosi pacjenta o rozebranie się do połowy i zajęcie pozycji siedzącej, po czym obserwuje ruchy klatki piersiowej i brzucha podczas oddychania. Porównuje obie strony klatki piersiowej, ewentualne różnice mogą wskazywać na zapadnięcie lub uszkodzenie jednego płuca, a także zniekształcenia klatki piersiowej. Następnym etapem badania jest ocena częstotliwości i głębokości oddechu ? sprawdzenie czy nie jest zbyt płytki lub czy badany nie kaszle. Sprawdza się także czy zabarwienie warg i paznokci nie jest niebieskie, co wskazuje na niedotlenienie oraz czy pacjent nie odkrztusza plwociny.
Prześwietlenie płuc. Zdjęcie rentgenowskie pozwala wykryć zmiany nowotworowe, stan zapalny, odmę. Czasami przeprowadza się scyntygrafię ? sprawdza się jak wprowadzony wskaźnik izotopowy przepływa przez naczynia płucne.
Spirometria (patrz załączone zdjęcie). Badanie to służy określeniu pojemności płuc. Specjalny aparat (spirometr) pozwala także na ustalenie stosunku zawartości tlenu do dwutlenku węgla w wydychanym powietrzu.
Magnetyczny rezonans jądrowy - zobrazowanie płuc w trakcie 10 sekundowego wstrzymania oddechu, po uprzednim podaniu pacjentowi powietrza z odpowiednim izotopem helu lub ksenonu.
Żadne z opisanych badań nie jest bolesne.