ALOES DRZEWIASTY
Aloes drzewiasty występuje dziko przede wszystkim w Afryce Południowej i Wschodniej, na Półwyspie Arabskim oraz na Madagaskarze. W stanie naturalnym osiąga wysokość do 5 metrów. Jednakże egzemplarze uprawiane w naszej strefie klimatycznej, w doniczkach rzadko kiedy wyrastają poniżej jednego metra. Uprawianie aloesu drzewiastego w warunkach domowych nie nastręcza w zasadzie żadnych problemów, jeśli się pamięta, że jest to roślina ciepłolubna- aloes nie znosi przymrozków i w wypadku oddziaływania niskiej temperatury po prostu marnieje i usycha.
Do celów leczniczych stosuje się liść aloesu, zawierający charakterystyczne substancje zbliżone budową do glikozydów: aloinę oraz aloinozydy, prócz tego znaczne ilości białka, soli mineralnych, wielocukrów, kwasów organicznych, aminokwasów oraz biogennych stymulatorów.
Niewielkie ilości zagęszczonego soku z liści aloesu stosuje się jako środek pobudzający apetyt, w większych ilościach preparat ten działa przeczyszczając, nie jest jednak zalecany przy chorobie wrzodowej, zapaleniach nerek, krwawieniach w obrębie przewodu pokarmowego oraz w okresie ciąży, gdyż zwykle powoduje silne przekrwienie i podrażnienie jelita grubego.
Niezagęszczony sok z liści aloesu oraz same liście (jako okłady) stosuje się przy rozmaitych dolegliwościach skórnych (stany zapalne, lekkie oparzenia), przy zapaleniu spojówek oka, oraz stanach nieżytowych w obrębie jamy ustnej i gardła.
Sok z aloesu jest znakomitym środkiem do pielęgnacji cery suchej, a stosowany wewnętrznie wzmacnia rekonwalescentów i ludzi w bardzo podeszłym wieku.
Inhalacje par aloesu są skutecznym sposobem na łagodzenie dolegliwości związanych z atakami astmy oskrzelowej.

ARALIA WYSOKA
Jest to niewielkie drzewo (osiągające do sześciu metrów wysokości), zazwyczaj o nierozgałęzionym pniu, ciasno ułożonych, drobno ząbkowanych liściach, posiadające kolce imponujących rozmiarów.
Roślina ta w stanie naturalnych występuje na Dalekim Wschodzie: w północnyc Chinach, Korei. Aralia jest bliskim krewnym słynnego żeń-szenia, legendarnej rośliny, której korzeń, mający kształt ludzkiej sylwetki, od wieków stosowany jest w medycynie Dalekiego Wschodu jako uniwersalny środek wzmacniający i zwiększający odporność organizmu.
Do celów leczniczych wykorzystuje się korzeń aralii wysokiej, silnie włóknisty o charakterystycznym aromacie i gorzkawym smaku. Z substancji czynnych zawiera on głównie saponiny oraz tak zwane araliozydy A, B i C.
Pozostałe związki: grabniki, sole mineralne. Aminy, kwasy organiczne oraz niewielkie ilości olejku eterycznego mają raczej drugorzędne znaczenie.
Wyciągi z korzenia aralii wysokiej usuwają zmęczenie, w tym również tzw. zmęczenie wiosenne. Poza tym poprawiają ogólne samopoczucie, znacząco przyspieszają powrót do pełnego zdrowia i dobrej kondycji po ciężkich, wyniszczających chorobach. Są z powodzeniem stosowane w celu obniżenia poziomu cukru we krwi, prócz tego wpływają na poprawę czynności serca, płuc, mięśni, podnoszą ciśnienie krwi.
Nalewki z korzenia aralii wysokiej zalecane są również w przy przemęczeniu fizycznym i psychicznym, impotencji i stanach depresyjnych, zaś zewnętrznie jako tonik do pielęgnacji skóry suchej i wrażliwej.
BABKA LANCETOWATA
Liście babki lancetowatej zbieranej w okresie kwitnienia zawierają przede wszystkim duże ilości cukrów, glikozydów, flawonoidów, garbników, śluzów, pektyn, kwasów organicznych i soli mineralnych, między innymi krzemionki.
Świeże, czyste liście przykładane na skórę szybko i skutecznie leczą skaleczenia, pęcherz oraz lekkie oparzenia.
Napar z babki lancetowatej działa wybitnie przeciwzapalnie oraz słabiej wykrztuśnie i przeciwskurczowo, ze względu na to wykorzystywany jest zarówno przy schorzeniach w obrębie przewodu pokarmowego, jak i przy stanach zapalnych jamy ustnej, gardła i górnych dróg oddechowych.
Napar oraz syropy z babki lancetowatej są też łagodnym środkiem przeciwbiegunkowym. Szczególnie chętnie stosowanym w schorzeniach dotyczących dzieci.
Medycyna ludowa uważa babkę lancetowatą za jedną z roślin ?czyszczących krew? i zaleca przeprowadzanie wiosennych kuracji, w trakcie których dorośli przyjmują przed każdym posiłkiem łyżkę stołową syropu, a dzieci łyżeczkę od herbaty.
SYROP Z BABKI LANCETOWATEJ- WARIANT 1
Cztery czubate garści świeżo umytych liści babki lancetowatej przekręcamy przez maszynkę do mięsa i dodajemy odrobinę przegotowanej wody w celu rozrzedzenia powstałej masy. Do miazgi dodajemy 250 ml naturalnego miodu pszczelego i 300 g cukru trzcinowego (brązowego). Mieszaninę podgrzewamy na wolnym ogniu, aż do wrzenia, nie dopuszczając jednak do zagotowania się- w trakcie podgrzewania należy przez cały czas mieszać składniki.
Gdy wszystkie składniki dokładnie się połączą, przelewamy gorący, gęsty płyn do czystych, szczelnie zamykanych słoików i przechowujemy w lodówce.\
SYROP Z BABKI LANCETOWATEJ- WARIANT 2
W gliniane lub szklane naczynie wsypujemy warstwę liści babki lancetowatej, na nią warstwę cukru trzcinowego, ponownie warstwę babki, znowu warstwę cukru- i tak aż do całkowitego zapełnienia naczynia. Naczynie szczelnie zamykamy kilkoma warstwami folii, za każdym razem mocno okręcając sznurkiem, po czym zakopujemy w oznaczonym miejscu w ogródku (przed zasypaniem naczynie przykrywamy deseczką, by nie przebić folii). Pod ziemią mieszanka liści babki lancetowatej i cukru zacznie fermentować. Naczynie wykopujemy po ośmiu tygodniach, powstały syrop gotujemy i po schłodzeniu przelewamy do niewielkich szczelni zamykanych słoiczków lub buteleczek i przechowujemy w chłodnym miejscu.
BERBERYS ZWYCZAJNY
Jest dość wysokim krzewem, osiągającym nawet do pięciu metrów wysokości, rozpowszechnionym w umiarkowanym europejskim klimacie. W zasadzie w całej Europie, prócz dalekiej północy i skrajnego południa. Jego ulubione miejsca to obrzeża lasów, szczególnie lasów mieszanych i liściastych, miedze i brzegi jezior i rzek.
Do celów leczniczych wykorzystuje się zarówno korę korzeni, same korzenie, jak i liście i jagody berberysu zwyczajnego.
Liście i korzeń zawierają głównie alkaloidy, zaś owoce kwasy organiczne, cukry, pektyny, oraz znaczne ilości soli mineralnych i witaminy C i E.
Owoce berberysu podawane w formie konfitur, naparów i wodnych wyciągów są stosowane przy awitaminozie oraz przy zaburzeniach procesów przemiany materii. Owoce berberysu są prócz tego z powodzeniem stosowane przy stanach zapalnych błon śluzowych oraz zaburzeniach ukrwienia tkanek podskórnych, gdyż w dużym stopniu przywracają elastyczność naczyń włosowatych
Zaleca się spożywanie owoców berberysu w przetworzonej formie, zwłaszcza w przejściowych okresach, gdyż wzmacniają one naturalne siły odpornościowe organizmu- przede wszystkim na zakażenia i infekcje bakteryjne.
Korę z korzeni i same korzenie berberysu stosuje się w leczenie przewlekłego zapalenia wątroby, przy kamicy żółciowej, stanach niedoboru żółci.
ŚLAZ
Rozliczne gatunki ślazu są do siebie bardzo podobne i mają podobne lecznicze właściwości. W zasadzie poszczególne gatunki różnią się między sobą jedynie wysokością, kształtem liści i kolorem kwiatów.
Ślaz spotykamy najczęściej na glebach lekkich, bogatych w azot, przy zabudowaniach i ruinach starych domów, na suchych łąkach i pastwiskach.
Kwiat ślazu zawiera bardzo dużo kwasów organicznych, soli mineralnych, fitosteroli oraz liczne śluzy.
Wyciągi wodne ze ślazu stosuje się przy nieżytach gardła i krtani, kaszlu i chrypce- śluzy chronią przed podrażnieniem, przesuszaniem się błon śluzowych nosa, jamy ustnej, gardła, krtani, łagodzą kaszel, ułatwiają odkrztuszanie oraz skutecznie przeciwdziałają stanom zapalnym.
Ślaz jest często składnikiem mieszanek ziołowych przeznaczonych do leczenia górnych dróg oddechowych.
Kwiat ślazu zbiera się w czasie kwitnienia od czerwca do sierpnia. Korzeń ślazu wykopuje się natomiast jesienią.
PŁUKANKA ZE ŚLAZU
Płukanki sporządzanie ze ślazu są dość skutecznym sposobem łagodzenia zmian skórnych powstałych jako wynik reakcji alergicznych.
Przez dwanaście godzin macerujemy dwie czubate łyżeczki kwiatu ślazu w ? litra zimnej wody, następnie wyciąg podgrzewamy, nie dopuszczając jednak do wrzenia i odcedzamy. Płukanką kilka razy dziennie przemywamy zmienioną chorobowo skórę. Przy otwartych rankach stosujemy oklepywanie tamponikiem nasączonym płukanką.