Po utracie partnera korzystne może być odizolowanie się od pewnego typu ludzi. Należy się strzec szczególnie niepożądanych i niespecjalnie lubianych "pocieszycieli". Zazwyczaj nie mają dobrych zamiarów, a raczej starają się wykorzystać okres słabości, nagabując o sprawy prywatne i osobiste, nierzadko nawet myślą o zysku finansowym.
Co się dzieje po utracie partnera? Bezpośrednia reakcja na wiadomość o śmierci partnera zazwyczaj bywa różna, także sposób radzenia sobie z taką sytuacją jest u każdego człowieka inny. Ogólnie rozróżnia się 4 FAZY ŻEŁOBY i traktowane są jako normalne. Pierwsza faza - to szok, osoba która utraciła partnera "nie może pojąć" tego co się wydarzyło; bywa tez, że wypiera i zaprzecza stratę, zajmując się rutynowymi czynnościami, np. sprzątanie. Faza trwa zazwyczaj kilka godzin do tygodnia na przemian z wybuchami intensywnego żalu lub złości.
Faza druga - to reakcja, którą wypełnia roztrząsanie powodów śmierci, branie na siebie winy za przykre momenty współżycia i przede wszystkim tęsknota.

Może się ona nawet przerodzić w poczucie, że jest on faktycznie obecny, szczególnie tej fazie towarzyszy niemożność myślenia o przyszłości i uczucie zatrzymanego czasu, jest ona procesem przyzwyczajenia się do nowej rzeczywistości, mimo chęci od niej ucieczki. Trwa od kilku miesięcy do kilku lat.
Faza trzecia - przechodzi stopniowo jest to okres regeneracji i powolnej akceptacji, utrata nie jest odczuwana tak często i tak silnie. Zaczynają działać mechanizmy obronne i pojawiają się myśli o "zajęciu się sobą"
Faza czwarta ostatnia - jest mniej lub bardziej wyraźną reorganizacją. Teraz osoba opuszczona przez zmarłego jest już zdolna z dystansu oceniać wspólne życie i jest w stanie zwrócić się w stronę nowych kontaktów.
Jak pogodzić się z utratą partnera życiowego? Ważne jest, aby fazy żałoby miały zdrowy przebieg i zakończenie, żałoba nie może stać się przyzwyczajeniem! pierwszym wyznacznikiem "zdrowej" żałoby jest:
1) AKCEPTACJA UTRATY - należy dawać wyraz emocjom, nie wypierać ich, izolacja nie jest wskazana.
2) ODNALEZIENIE SIEBIE NA NOWO - trzeba dopuścić do siebie myśl, że jest się wdową lub wdowcem, a co za tym idzie przebudować stare funkcjonujące zachowania, które stały się naszym przyzwyczajeniem. 3) POSTAWIENIE SOBIE NOWYCH CELÓW - przyjęcie nowych ról, wdowiec być może będzie musiał się nauczyć prowadzić gospodarstwo, a wdowa natomiast wyrównać utratę środków utrzymania.