Grzybica ? co to takiego?

Grzybica, inaczej mikoza, wywoływana jest przez mikroskopijne, chorobotwórcze grzyby, które powodują powstanie choroby wiążącej się z całym szeregiem dolegliwości.

Grzybica może mieć różne umiejscowienie na ciele, w zależności od jej miejsca występowania można ją podzielić na grzybicę stóp, grzybicę paznokci, grzybice skóry gładkiej, grzybicę skóry owłosionej głowy i łupież pstry.

Kto choruje na grzybicę?

Powszechnie utarło się, że grzybica powstaje z brudu ? nic bardziej mylnego. Praktycznie każdy może zachorować na grzybicę, niezależnie od stanu higienicznego. Choroba częściej dotyka mężczyzn, zarówno w młodszym jak i starszym wieku. Osłabienie organizmu, które sprzyja zakażeniu grzybicy przyczynia się także do częstszego występowania choroby wśród ludzi starszych. Na zwiększone ryzyko zakażenia są także narażone osoby po antybiotykoterapii, leczeniu sterydami czy lekach immunosupresyjnych. 

Szczególnie łatwo ?złapać? grzybicę w miejscach publicznych, gdzie chodzimy boso np. na basenach, w akademikach, siłowniach, salach gimnastycznych, szczególnie tam gdzie jest ciepło i panuje duża wilgotność. Zarażenie następuje także w wyniku kontaktu z chorym człowiekiem lub zwierzęciem, przez kontakt z przedmiotami, których używał chory (np. buty, ręcznik, bielizna, pilnik do paznokci itp.).

Jak rozpoznać grzybicę?

Najczęściej zakażenia grzybicze objawiają się zmianami na skórze lub jej martwych wytworach takich jak włosy czy paznokcie. Najłatwiej i najczęściej dochodzi do infekcji skóry stóp, między palcami, na podeszwie lub na dłoniach jednej lub obu rąk, rzadziej w pachwinach. Zmian grzybiczych nie da się nie zauważyć, chociaż bardzo często są bagatelizowane.

Najczęściej grzybica objawia się okrągłą lub owalną plamą rumieniową i pęcherzami, które zamieniają się z czasem w strupy. Pojawiać się może nieprzyjemny zapach. Bardzo często zmianom takim towarzyszy świąd (swędzenie), zaczerwienienie, podrażnienie, czy łuszczenie się naskórka. W przypadku, gdy nie podejmujemy leczenia, zmiany skórne znacznie się powiększają, może dojść do zainfekowania płytki paznokcia, a wtedy kuracja przeciwgrzybicza wydłuży się znacznie, będzie bardziej kosztowna, uciążliwa i będzie konieczność prowadzenia jej pod kontrolą lekarza dermatologa. Każdy kto choć raz miał kontakt z grzybicą, bez wątpienia przyzna, że należy ona do jednej z bardziej uporczywych chorób.

Inną równie przykrą odmianą grzybicy jest łupież pstry. Wbrew pozorom nie jest to biały proszek spadający z naszych włosów na czarną koszulę ? ten przypadek nosi nazwę grzybicy skóry owłosionej głowy i leczy się go za pomocą ketokonazolu, substancji obecnej w niektórych szamponach przeciwłupieżowych oraz lekami przepisywanymi na receptę. Łupież pstry to zmiany na  skórze gładkiej wymagające również interwencji farmakologicznej. Na ciele chorego pojawiają się różowe, lub ciemniejsze - brunatne plamy, które w procesie wzrostu mogą nawet zlewać się w jedność. Miejsca te nie opalają się na słońcu, a w świetle ultrafioletowym ?świecą?, co jest często widoczne u osób bawiących się w dyskotece. Do infekcji dochodzi bardzo często w solariach.  

Wszystkim wyżej opisanym grzybicom skórnym  może towarzyszyć mikoza paznokci. Zakażona płytka paznokcia traci różową barwę, paznokieć zmienia swój naturalny kolor, ulega pobruzdkowaniu, kruszy się, a naskórek wokół rogowacieje. Czasem wał paznokciowy (obszar wokół paznokcia) jest opuchnięty, bolący, zaczerwieniony. Należy pamiętać iż grzybica paznokci jest stosunkowo trudna do leczenia, a terapia musi być prowadzona przy zastosowaniu leków na receptę, po wcześniejszym badaniu określającym  rodzaj grzyba. 

Ogólnymi objawami, które obserwujemy przy wielu rodzajach grzybic powierzchniowych, są:
-swędzenie miejsc chorobowo zmienionych
-łuszczenie się, pękanie skóry
-tworzenie się pęcherzyków lub wykwitów skórnych
-miejscowe zaczerwienienia (z pozoru niewinne)
-czasem bardzo nieprzyjemny zapach potu.

W przypadku każdej grzybicy należy pamiętać, że nie wolno drapać swędzących miejsc, ponieważ możemy w ten sposób przenieść zakażenie w inne miejsca ciała.

Grzybica może również zaatakować nasze narządy wewnętrzne, a objawy temu towarzyszące bywają często omyłkowo interpretowane.

Leczenie grzybicy

Jeśli zauważymy niepokojące objawy (jak np. wyżej opisane), powinniśmy niezwłocznie udać się do lekarza, który zwykle przy początkowych zmianach zaleci kurację preparatami dostępnymi w aptece bez recepty (kremy, płyny, zasypki). Czasem jednak szybka wizyta u lekarza nie jest możliwa, dlatego powinniśmy zawsze posiadać w swojej apteczce preparat przeciwgrzybiczy, by np. nie popsuć sobie wakacji, wypoczynku czy po prostu szybko zatrzymać rozwój choroby.

W leczeniu grzybicy skórnej stosuje się leki doustne oraz zewnętrzne do stosowania miejscowego. Obecnie dostępne są już bez recepty najnowsze leki działające grzybobójczo, które cechuje wysoka skuteczność działania przy stosunkowo krótkim (1-2 tygodnie) okresie kuracji. Są to leki przeciwgrzybiczne z terbinafiną, takie jak np. Terbiderm krem. Dzięki tego typu preparatom można skutecznie leczyć grzybicę u pacjentów w różnym wieku, z obniżoną odpornością i chorobami ogólnoustrojowymi. Podstawową zaletą leków z terbinafiną jest jednak to, że nie tylko hamują rozwój grzybów (jak w przypadku leków starszej generacji, np. clotimazol) lecz działają grzybobójczo, skracają czas leczenia, a nawroty choroby występują w bardzo niewielkim stopniu, co jest szczególnie ważne przy leczeniu grzybicy. Dołączone do tego typu preparatów ulotki są zwykle napisane w ?prostym? języku, co pozwala pacjentom w zaciszu domowym rozpocząć kurację. Jeśli więc decydujemy się rozpocząć leczenie jeszcze przed wizytą u lekarza, powinniśmy dokładnie przeczytać załączoną ulotkę.

Redakcja grzybica.info