Bulimia nervosa to choroba psychiczna, która dotyka większy odsetek osób niż anoreksja. Jej ofiarą są głównie młode kobiety (około 20 roku życia).

Objawy

Osoba chora doświadcza napadów wilczego głodu. Podczas takiego napadu odczuwa przymus objadania się (zwykle spożywa potrawy bardzo kaloryczne, których na co dzień sobie odmawia). Po zjedzeniu ma poczucie winy, odczuwa przygnębienie i lęk przed przytyciem. Dlatego stosuje metody ?pozbycia się" jedzenia takie jak:

Zastosowanie tych metod powoduje poprawę nastroju, spadek napięcia, uspokojenie.

Masa ciała bulimiczki jest na ogół prawidłowa lub nawet nieco powyżej normy, ale podobnie jak u anorektyczki wpływa na jej samoocenę i nastrój. Każdy przyrost masy ciała jest związany z pogorszeniem samopoczucia.

Niekiedy osobę chorą można rozpoznać po tym, że od razu po jedzeniu wychodzi do łazienki lub do pokoju, ma na rękach ślady zębów (często w postaci rany na środku dłoni po prowokowaniu wymiotów), ma obsesję na punkcie swej wagi i wyglądu.

Przyczyny

Podobnie jak w anoreksji, przyczyny bulimii nie są dokładnie poznane. Uważa się, że znaczenie mają zarówno uwarunkowania społeczno-kulturowe, rodzinne, indywidualne jak i biologiczne (predyspozycja genetyczna). Bulimia często związana jest z długą historią odchudzania się, stosowaniem licznych diet i wahaniami masy ciała. Zdarza się, że osoba cierpiąca na bulimię, miała wcześniej anoreksję.

Zagrożenia

Bulimia może prowadzić do:

Leczenie

Najlepsze efekty w leczeniu bulimii daje terapia poznawczo-behawioralna. Terapia taka trwa od kilku miesięcy do dwóch lat. Psychoterapeuta razem z pacjentem ustala, co wywołuje napady objadania się i jakie emocje im towarzyszą. Uczy go rozpoznawać pierwsze oznaki zbliżającego się napadu i stosować inne niż jedzenie strategie radzenia sobie z emocjami.