Depresja | Ochoroba.pl
29.03.2024 Dziś imieniny Marka, Wiktoryny, Zenona


Depresja

Depresja

Depresja jest zaburzeniem psychicznym, którego objawy można podzielić na cztery grupy:

  • zaburzenia nastroju - nieustający smutek, pesymizm, przygnębienie, uczucie pustki i bezsensu. Często depresji towarzyszy niepokój oraz utrata zainteresowania i przyjemności płynącej z dotychczasowych zajęć
  • zaburzenia poznawcze - człowiek w depresji kreśli negatywny obraz własnej osoby, dręczy go poczucie winy, oskarża się za wszystkie niepowodzenia, ma niską samoocenę i brak mu poczucia własnej wartości. Pesymistycznie patrzy w przyszłość i ma problemy z koncentracją i pamięcią
  • zaburzenia motywacji - chory cierpiący na depresję często ma problemy ze wstawaniem rano z łóżka, chodzeniem do pracy, gdyż brak mu poczucia sensu i motywacji do robienia czegokolwiek.
  • zaburzenia fizyczne - utrata apetytu, której konsekwencją jest spadek wagi ciała, zakłócenia snu (problemy z zasypianiem, przebudzenia), problemy z erekcją

Na depresję choruje co najmniej 3 procent całej populacji (w krajach europejskich wskaźnik ten jest prawdopodobnie wyższy i wynosi około 4 proc.), przy czym dwukrotnie częściej występuje ona u kobiet niż u mężczyzn.

Liczba chorych jest różna w zależności od kategorii wiekowych. Szacuje się, że najwięcej chorych jest w wieku powyżej 45 lat (ok. 20 proc. tej grupy wiekowej), natomiast między 35 a 45 rokiem życia choruje ok. 10 proc. populacji. Badania ostatnich lat wykazują, że pierwsze epizody depresji coraz częściej pojawiają się już w dzieciństwie (w wieku szkolnym a nawet i przedszkolnym).

Zaburzenia nastroju, do których zalicza się depresję, można podzielić na duże zaburzenia depresyjne (depresja jednobiegunowa), na które składają się tylko objawy depresyjne oraz zaburzenia dwubiegunowe (maniakalno-depresyjne), które charakteryzują się naprzemiennym występowaniem epizodów depresji i manii.

Depresja poporodowa

Innym rodzajem depresji jest tzw. depresja poporodowa. Jest to uczucie smutku lub rozpaczy pojawiające się najczęściej kilka tygodni po porodzie. Depresja ta jest zazwyczaj wywołana szokiem poporodowym, zmęczeniem i bólem, które przyniósł poród, oraz poczuciem odpowiedzialności i niepokojem związanym z pojawieniem się małego dziecka. Część lekarzy wskazuje na nagłe zmiany hormonalne dokonujące się w trakcie porodu jako powód wystąpienia tego typu depresji. Zauważono, że tendencję do depresji poporodowej mają kobiety, które już wcześniej doświadczyły epizodów depresyjnych lub też miały inne problemy psychiczne. W skrajnych przypadkach może prowadzić np. do porzucenia, a nawet zabicia dziecka.

Depresja anaklityczna

Jeszcze innym rodzajem depresji jest depresja anaklityczna, doświadczana przez niemowlęta pomiędzy 6 a 18 miesiącem życia, które na dłuższy czas oddzielono od matki (np. w związku z pobytem dziecka w szpitalu lub umieszczeniem go w domu dziecka). Charakteryzuje się ona apatią, zobojętnieniem, utratą apetytu i spadkiem masy ciała dziecka, wzrostem podatności na choroby wieku dziecięcego. W skrajnym przypadku może prowadzić nawet do śmierci.

Depresja sezonowa

Wyróżnić można także depresję sezonową (SAD), która trwa zazwyczaj od kilku do kilkunastu tygodni. Stany depresyjne pojawiają się około października i listopada, zanikają wczesną wiosną, a epizody są zwykle łagodne lub umiarkowane. Do jej najbardziej typowych cech należą hipersomnia (nadmierna senność) połączona z pogorszeniem jakości snu, obniżenie motywacji i woli do działania, wzmożony apetyt na węglowodany i przyrost masy ciała.

Przyczyny

Przyczyn zachorowalności na depresję poszukuje się między innymi w czynnikach genetycznych (posiadanie w rodzinie osoby chorej na depresję zwiększa ryzyko zachorowania), zmianach w strukturach mózgu i gospodarce chemicznej organizmu (spadek stężenia neuroprzekaźników w niektórych obszarach ośrodkowego układu nerwowego). Natomiast w przypadku depresji sezonowej przyczyną jest najprawdopodobniej niedobór światła słonecznego docierającego do powierzchni ziemi.

Leczenie

W leczeniu depresji wykorzystuje się zarówno konwencjonalne jak i naturalne metody terapii.

Medycyna konwencjonalna wykorzystuje:

  • farmakoterapię (leczenie trójpierścieniowymi środkami przeciwdepresyjnymi, inhibitorami monoaminooksydazy, inhibitorami selektywnego powtórnego wychwytu serotoniny),
  • terapię elektrowstrząsami oraz
  • psychoterapię.

Przy łagodnej depresji dobrze działają zalecenia medycyny naturalnej: terapie ziołowe, akupunktura, akupresura, masaże.

Natomiast w przypadku depresji sezonowej najskuteczniejszą formą leczenia jest fototerapia (terapia świetlna), która składa się z kilkunastu (10-14) seansów naświetleniowych.

U ponad połowy ludzi, cierpiących na depresję, choroba ta nigdy nie zostaje zdiagnozowana. A brak jej leczenia może stanowić realne zagrożenie dla życia. Jak pokazują statystyki, szacunkowo 80 proc. samobójców stanowią osoby z zaburzeniami depresyjnymi.



Na ten temat:


Wiedza użytkowników:

badania (64)
choroby (416)
ćwiczenia (13)
diety (50)
intymnie (61)
leczenie (117)
lekarze (9)
leki (64)
operacje (10)
placówki (10)
porady (409)
prośby (1)
przepisy (58)
urazy (18)
wypadki (32)
zabiegi (36)




Realizacja stronki: openBIT