Metodę laparoskopii wykorzystuje się już w ponad 70 procentach przeprowadzanych operacjach. Bardzo cenną dla pacjentów zaletą tej metody jest, pozostające po operacji jedynie dziurki zamiast cięcia oraz bardzo szybki powrót do zdrowia.

Chirurg w dzisiejszych czasach musi się charakteryzować niezawodnym refleksem i precyzją. Cechy są te niezbędne, ponieważ coraz częściej przeprowadza się zabieg, nie patrząc wprost na operowane miejsce, a jedynie na ekran monitora. Potrzeba tu nie lada zręczności, by nie dotykając palcami miejsca, przeciąć go w odpowiedni sposób, zoperować i zszyć bądź usunąć. Błyskawiczny postęp medycyny sprawił, że skomplikowany, rozległy zabieg, można przeprowadzić przez dziurkę w nosie .

Laser kontra skalpel

Od lat 80. naszego wieku rozpoczęto wykorzystywanie kamer i narzędzi, które są wprowadzane przez małe nacięcie skóry do wnętrza brzucha. W taki sposób powstała laparoskopia, do której początkowo podchodzono z rezerwą, jednak szybko zyskała dużą popularność. Dzięki zastosowania tej metody po rozległym zabiegu pozostaje niewielka blizna, a powrót do zdrowia jest znacznie szybszy, co jednocześnie zmniejsza koszty hospitalizacji. Dzisiejsze instrumenty chirurgiczne mają średnice 2- 3 milimetry, a tradycyjny skalpel niejednokrotnie zastępuje się ultradźwiękami lub laserem, który tnie tkanki. Wykorzystując wiązkę laserową można także zatamować krwawienie, ?spawając? naczynia krwionośne, które krwawią. Z tych też powodów operacje laparoskopowe stają się bezkrwawe i często są bezpieczniejsze od tradycyjnych.

Gdzie wykorzystuje się laparoskopię?

Za pomocą laparoskopii można dokonać błyskawicznego porządku w jamie brzusznej. Laparoskopowo można zoperować wyrostek, pęcherzyk żółciowy oraz śledzionę. W trakcie zabiegu najpierw nakłuwa się jamę brzuszną i wpompowuje się dwutlenek węgla. Dzięki temu każdy narząd można obejrzeć i mieć do niego doskonały dostęp. Następnie w miejscu wprowadzenia igły, umieszcza się prowadnicę, a w niej laparoskop. Przyrząd składa się z teleskopu, kamery i źródła światła, natomiast obraz wnętrza brzucha wyświetlany jest na ekranie. Zabieg przeprowadza się przy użyciu narzędzi chirurgicznych, mniejszych niż tradycyjne i wprowadzanych przez kolejne malutkie nacięcia w skórze. Dzięki temu chirurg może nacinać i zszywać tkanki. Po zakończonym zabiegu zszywane są niewielkie nacięcia na skórze, rany w głębszych warstwach są natomiast na tyle małe, że goją się samoistnie.

Operacje serca

Tradycyjna operacja, m.in. wymiany zastawek serca wiąże się z łamaniem mostka, a w konsekwencji minimum pół rocznym okresem rekonwalescencji. Dzięki torakoskopii, czyli laparoskopii klatki piersiowej, nie trzeba łamać mostka, a okres hospitalizacji ogranicza się do tygodnia. Do serca chirurg dostaje się przez otwory w klatce piersiowej, gdzie wprowadza kamerę i narzędzi chirurgiczne. W ten sposób wycina się starą zastawkę i wszczepia nową. Możliwe jest także wykonanie operacji przez dziurki wykonane między żebrami, natomiast w okolicach pachwin robi się nacięcia, by wprowadzić do serca cienkie cewniki, za pomocą których naprawia się zastawkę. Kolejna zaletą tego typu zabiegu, jest możliwość przeprowadzenia go bez zatrzymywania akcji serca, co jest bezpieczniejsze dla pacjenta.

Nadzieja na przyszłość

Najbardziej obiecujące i dobrze zapowiadającymi metodami zabiegów laparoskopowych jest wykorzystanie naturalnych otworów ciała. Wykorzystanie pochwy, jamy ustnej, nosa, odbytu i cewki moczowej nazwano NOTES (ang. Natural Orifice Transluminal Endoscopic Surgery) i jest ona tym bardziej obiecująca, że staje się mniej inwazyjna. Przy użyciu tej metody, można bez problemu przeprowadzić operację zatok, usuwając polipy i torbiele. Od niedawna także przy użyciu dziurki w nosie udaje się wyciągnąć guzy przysadki mózgowej, więc rozwój tej gałęzi medycyny zapowiada się naprawdę obiecująco.

Podsumowując, największymi zaletami laparoskopii jest skrócony pobyt w szpitalu po zabiegu, szybkie gojenie się ran, pozostawanie niewielkich blizn czy też mniejsza potrzeba przyjmowania środków przeciwbólowych niż po tradycyjnej operacji.
Wadami tej metody jest jej trudność techniczna, która wymaga od chirurga większej wprawy. Nie zawsze tą metodę też można wykorzystać przy dużych urazach czy gwałtownych krwawieniach, a czasami przeciwwskazaniem są jakieś schorzenia, przebyte wcześniej operacje czy też nietypowa budowa ciała.