Wiadomości ogólne

Sama nazwa tej rośliny wskazuje na jej właściwości: w istocie o przeciwkrwotocznym działaniu krwawnika wiedziano już w Starożytności. Nazwa łacińska - Achillea millefolium - wiąże tą roślinę z Achillesem - mitycznym bohaterem.

W stanie naturalnym krwawnik występuje w całej Europie, w Azji, Ameryce oraz Australii. W Polsce dość łatwo go znaleźć, rośnie przede wszystkim na łąkach i nieużytkach. Można się również spotkać z innymi nazwami krwawnika jak tysiąclistnik. stolist czy renisz.

Działanie lecznicze

SUROWCE LECZNICZE: ziele i kwiaty krwawnika.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE: ziele - przeciwkrwotoczne, żołądkowe, rozkurczowe, przeciwzapalne; kwiaty - przeciwzapalne, przeciwskurczowe, bakteriostatyczne.

Ziele krwawnika, jak nazwa wskazuje, stosuje się w przypadku krwawień, ponieważ działa ono na nie hamująco. Odnosi się to do wszelkich krwawień, ale szczególnie poleca się krwawnik w krwawieniach w przewodzie pokarmowym (w chorobie wrzodowej, w krwawieniach z żylaków odbytu) oraz w krwawieniach z dróg oddechowych i płuc.

Niemniej krwawnik posiada znacznie więcej właściwości niż tylko przeciwkrwotoczne. Nie pamięta się często o żołądkowym działaniu: stosowanie krwawnika powoduje poprawę procesów trawienia i zwiększa łaknienie poprzez zwiększanie wydzielania soku żołądkowego. Ponadto krwawnik znosi skurcze mięśni gładkich jelit, dróg moczo­wych i żółciowych. Może być polecany w leczeniu zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego (przewlekłe zaparcia, wzdęcia, stany skurczowe jelit, odbijania). Kwiaty krwawnik, które mają silniejsze działanie niż ziele, posiadają właściwości przeciwzapalne i bakteriostatyczne (podobne do działania rumianku). Dlatego krwawnik może być lekiem przy różnych stanach zapalnych (np. gardła, zapalenia zatok obocznych nosa i zapalenia narządu rodnego). Jest również polecany w upławach i uporczywym świądzie sromu. Można również stosować go zewnętrznie przy drobnych skaleczeniach pękaniu skóry, oparzeniach, odmrożeniach, otarciach, wyprysku i trądziku.

Przepisy stosowania

NAPAR Z ZIELA. Do naczynia wrzucamy łyżkę suszonego ziela i zalewamy ją szklanką wrzątku. Naczynie odstawiamy na 10-15 minut. Po przecedzeniu pijemy w 2-3 porcjach w ciągu dnia w przypadkach zaburzeń żołądkowych. Warto wiedzieć, iż napar może być używany na kompresy, okłady, maseczki, do kąpieli. Krwawnik można mieszać z miętą lub rumiankiem.

ODWAR Z ZIELA. Przygotowujemy go w następujący sposób: łyżkę suchego ziela zalewamy szklanką wody i gotujemy przez ok. 5 minut. Używamy do nasiadówek w przypadkach hemo­roidów.

SOK. Sok uzyskujemy za pomocą sokowirówki. Spożywamy go z mlekiem lub miodem po 1 łyżce na około pół godziny przed posiłkiem jako lek pobudzający łaknienie.

SAŁATKI. Ziele krwawnika może być używane na sałatek.

INNE. Krwawnik wchodzi w skład wielu mieszanek przygotowywanych przez przemysł zielarski o nazwach: REKTOSAN, DIGESTOSAN, SKLEROSAN, NERVOGRAN, PULMOSAN, NORMOGRAN, DEGROSAN, NERVOSAN, CHOLAGOGA II, tabletek CAMALGINA i proszku GASTROCHOL.

Zbiór i konserwacja

Uwaga! Zdarzają się niestety uczulenia na świeże ziele krwawnika, dlatego osoby skłonne do uczuleń nie powinny zbierać tego ziela.

Zbioru dokonujemy w okresie kwitnienia krwawnika (od lipca do września). Ziele zbieramy ścinając pędy w połowie wysokości, kwiaty - ścinając całe baldachy.

Do suszenia wybieramy pomieszczenia ocienione i przewiewne, o temperaturze nie wyższej niż 35°C. Po wysuszeniu chronimy przed światłem.

Substancje lecznicze

W zielu krwawnika występuje olejek eteryczny, garbniki, substancja gorzka, terpeny, flawonoidy, furanokumaryny, aminy, sole mineralne (przede wszystkim mag­nez). Warto wiedzieć, iż głównym składnikiem leczniczym w krwawniku jest olejek eteryczny, którego podsta­wą jest azulen - alkohol seskwiterpenowy o identycznym składzie chemicznym jak azulen zawarty w rumianku.