Wiolu mi się wydaje, że to kwestia wychowania. Ja widzę taką tendencję u siebie, a w moim domu rodzinnym nikt nie przywiązywał do okazywania uczuć zbyt dużej uwagi.

Wioletto,
sytuacja, o której piszesz ma zazwyczaj swoje źródła w dzieciństwie. To jaki mamy stosunek do okazywania emocji, czy lubimy i czy potrafimy je w ogóle okazywać, zależy w dużej mierze od tego, czego nauczyliśmy się (oczywiście na poziomie nieświadomym) w domu rodzinnym. Sposób, w jaki traktowali nas rodzice jest w zazwyczaj nieświadomie powielany przez nas w bliskich relacjach.
Jeśli nie spotkaliśmy się ze strony rodziców z wylewnością, z mówieniem o uczuciach, z gestami wyrażającymi emocje (przytulanie, głaskanie itp.) możemy mieć w tej sferze trudności. Być może Twój partner nigdy nie miał okazji otrzymywać od bliskiej osoby tyle gestów i zachowań okazujących emocje. Warto porozmawiać z nim na ten temat - jak odbiera Twoje zachowanie, co o nim myśli. Wytłumacz jak ważne to jest dla Ciebie, oraz wyjaśnij o czym świadczą Twoje gesty.
Z pozdrowieniami,
Marika Wrońska

Na pewno z dzieciństwa. Przecież mężczyźni wychowujący się tylko z matką, która jest czuła i opiekuńcza, są właśnie tacy dla swoich kobiet.
WIEM COŚ O TYM! I u nas jest zgrzyt na tej płaszczyźnie: mnie nie okazywano zbyt dużo uczuć więc jestem powściągliwa, a mój partner jest nader troskiwy. Ja czuję się dziwnie, gdy okazuje mi zbyt dużo miłości. Czuję się po prostu nieswojo.