Niedoczynność tarczycy przebiega ze zmniejszoną produkcją hormonów przez tarczycę. Chorobę tę mogą spowodować: niedorozwój tarczycy, jej uszkodzenie (wycięcie, zażywanie niektórych leków, radioterapia, leczenie jodem promieniotwórczym) i niewydolność przysadki mózgowej - gruczołu wydzielania wewnętrznego, który kontroluje pracę tarczycy.

Wrodzona niedoczynność tarczycy jest spowodowana niedorozwojem tarczycy u płodu lub zmianą funkcjonowania komórek tworzących tarczycę. Objawy niedoczynności tarczycy pojawiające się u dziecka po urodzeniu to przedłużająca się żółtaczka noworodków, zaparcia, brak normalnej ruchliwości, zaburzenia mowy, zbyt niski wzrost tzw. karłowatość, opóźnienie rozwoju psychicznego i umysłowego, niski poziom inteligencji, zaburzenia słuchu.

U dzieci z niedoczynnością tarczycy należy jak najszybciej rozpocząć leczenie, aby w ten sposób zapobiec m.in. karłowatości. Zbyt późne rozpoczęcie leczenia grozi nieodwracalnym uszkodzenim mózgu.

U dorosłych niedoczynność tarczycy objawia się:

• zwiększoną wrażliwość na zimno,
• suchą, zimną skórą,
• suchymi, kruchymi włosami,
• zwiększeniem masy ciała,
• zaparciami,
• zaburzeniami czynności serca,
• osłabieniem mięśni, szczególnie nóg,
• zaburzeniami cyklu miesiączkowego lub produkcji spermy, niepłodnością, zwiększeniem skłonności do samoistnych poronień,
• upośledzeniem sprawności fizycznej i psychicznej,
• szorstkim, ochrypłym głosem.

Dorośli z niedoczynnością tarczycy wymagają długrwałego leczenia pod kontrolą lekarza.