Nadczynność tarczycy to stan zwiększone wydzielania hormonów tarczycowych. Do nadmiernego pobudzenia tarczycy mogą prowadzić różne czynniki (np. zapalenia tarczycy, zaburzenia funkcji przysadki mózgowej i podwzgórza). Czasem dochodzi także do przerostu tarczycy (nazywanego wolem - patrz: choroby hormonalne).

U kobiet po okresie przekwitania najczęściej pojawia się wole guzkowe, czyli przerost tarczycy z jednoczesnym występowaniem w niej guzków. Niektóre z tych guzków zaczynają wydzielać nadmierne ilości hormonów tarczycy. Guzki zaczynają same wydzielać do krwi te same hormony co tarczyca. Nadczynność tarczycy objawia się kołataniem serca, bezsennością, uczuciem gorąca, zwiększoną potliwością. Chory jest niespokojny, nadmiernie ruchliwy, drżą mu ręce. Pojawiają się także biegunki, zbyt wysokie ciśnienie, łzawienie. U kobiet cykl miesiączkowy rozregulowuje się prowadząc nawet do niepłodności. Nadczynność tarczycy u osób starszych może wywołać tzw. depresję starczą. Nadmierne wydzielanie hormonów tarczy przyspiesza tak bardzo przemianę materii, iż chory mimo zwiększonego apetytu, chudnie.

Szczególną postacią nadczynności jest choroba Gravesa-Basedowa. Jest to choroba autoimunologiczna, czyli choroba w której są wytwarzane przez układ odpornościowy przeciwciała przeciwko komórkom tarczycy. Choroba ta ujawnia się po 35 roku życia. Kobiety zapadają na nią 5 razy częściej niż mężczyźni. W tym przypadku poza objawami nadczynności tarczycy pojawia się także charakterystyczny wytrzeszcz oczu.